Picknickveld

Je weet.

Jasper leunde op de tafel met zijn ellebogen. Mensen liepen langs, giechelden, en porden elkaar. Ze waren snel, vanwege de regen. Ze keken hem raar aan, omdat hij gewoon in de regen zat. Hij zuchte.

Nog voordat Alice was gaan zitten was ze totaal doorweekt en hing haar haar om haar gezicht alsof ze net uit de douche kwam. Toch had ze nooit een paraplu bij als het regende, waarom zou ze? Die dingen waren alleen maar irritant. Besides, de regen deed haar niks. Met een plof liet ze zich tegen een boom aanzakken.

Jasper veegde natte slierten haar uit zijn gezicht, met zijn gezicht strak gericht op het school gebouw. Iedereen zat nu binnen in de lokalen, bloed te prikken, of iets anders stoms. Jasper kneep even in zijn neusbrug met duim en wijsvinger, en wreef. Hij draaide een kwartslag en zag een doorweekte Alice onder een boom zitten. Hij trok zijn wenkbrauw op en draaide zich weer om naar de school.

Alice' blik bleef even hangen op een jongen die langsliep, maar waar geen bloedgeur vanaf kwam. Vampire. Die waren er waarschijnlijk bijna alleen maar, nu ze niet naar de biologieles konden. Daarna merkte ze Jasper op, maar ze besloot toch nog maar even te blijven zitten waar ze zat. Kalmeren.

Jasper snoof, maar schijnbaar had niemand zin om te spijbelen nu het buiten zulk vreselijk weer was. Hij liet zijn hoofd op zijn handen zakken, en staarde naar de richeltjes op het tafelblad. Mensen hadden er op geschreven. Er stonden teksten over Cedric, hoe knap hij was, en dat iedere jongen naast hem verbleekte - figuurlijk natuurlijk. Er stond iets over hoe angstaanjagend Jasper en Alice waren, en dat Elisabeth enger was vanwege haar kleding. Hij schudde grinnikend zijn hoofd.

Nu er toch geen "echte" mensen in de buurt waren deed Alice ook niet de moeite "echt" te lijken. Ze deed niet de moeite te ademen, knipperen, veranderen van houding of wat dan ook. Ze bleef gewoon stil zitten, haar blik glijdend over het hele veld. Ze herkende een aantal van de vampiers die er rondliepen, maar alleen Jasper kende ze van naam. En Daniel. Maar Daniel was een eikel.

Jasper raapte een blaadje op van de grond, toen er opeens een paar voeten met glanzende lakschoenen voor hem stonden. Hij volgde de benen waar deze aan vast zaten en kwam bij het hoofd van de directeur uit."Meneer Whitlock, waarom bent u niet bij uw les?" Jasper zorgde er eerst voor dat de directeur zich fijn voelde en begon met praten."Ik kan niet tegen de geur van bloed. Ik.." hij zocht even de woorden."Ik word gek. Duizelig." De directeur fronsde, maar ging er verder niet op in. Toen liep hij richting Alice.

Alice schrok er niet van dat de directeur opeens voor haar stond, integendeel. Ze had het zien aankomen. Maar dat betekende niet dat ze op zou staan. 'Miss Hale..' Voordat de directeur zijn zin af kon maken begon Alice al te praten. 'Sorry meneer, ik kan echt niet tegen bloed. Als ik bloed zie begin ik altijd helemaal te flippen en hyperventileren. Het is een soort fobie..' zei ze, waarna haar ogen naar de grond sloeg, alsof ze zich ervoor schaamde. 'Volgende keer een briefje inleveren, dan zie ik dit keer door de vingers." Alice gezicht fleurde op, gespeeld. 'Dankuwel meneer! Ik wist dat u het zou begrijpen,' zei ze extra lief. De directeur knikte kort en draaide zich weer om om weg te lopen.

Jasper lachte. De directeur was toch zo gelovig. Hij schudde z'n hoofd. Hij stond op, ging weer zitten. Hij had geen idee wat hij kon gaan doen.